کجايند آنان، ... که چشمانشان از شدت گريهي خوف بر درگاه جلال ربوبي به سفيدي گراييده، شکمهاشان بر اثر روزه داري لاغر گشته، پوست لبانشان بر اثر مداومت بر دعا و ذکر حق خشکيده، رنگ رخسارشان از فرط شب بيداري زرد گشته و غبار فروتني و تواضع چهرههاشان را پوشانده بود.

... پس سزاوار است که تشنه ديدارشان باشيم و از اندوه فراقشان، انگشت حسرت بر لب بگزيم.